Page 12 - © JMP Design (www.jmpdesign.eu); UMWM - MSR 1-2/2012
Basic HTML Version
– 12 –
MAŁOPOLSKIE STUDIA REGIONALNE
nr 1–2 / 24–25 / 2012
Nowoczesne technologie
Mocne strony
Słabe strony
Wysoki udział nakładów B+R (ogółem oraz przedsiębiorstw)
w relacji do PKB.
Korzystna struktura wydatków innowacyjnych przedsiębiorstw.
Korzystna struktura wydatków przedsiębiorstw na transfer
technologii.
Intensywne uczestnictwo w kulturze i solidna baza dla rozwoju
przemysłów kreatywnych.
Silny sektor informatyczny w aspekcie infrastruktury badawczej
oraz działalności przedsiębiorstw.
Niski udział zatrudnienia w przemysłach wysokiej i średniowy-
sokiej techniki.
Niski udział zatrudnienia w sektorze usług opartych na wiedzy.
Obniżający się udział produktów wysokiej i średniowysokiej tech-
niki w wolumenie eksportu województwa.
Wysoki udział niskiej jakości miejsc pracy w przedsiębiorstwach
branży
outsourcingowej
i
offshoringowej
oferowanych absolwentom
szkół wyższych.
Szanse
Zagrożenia
Wsparcie środków europejskich dla działalności badawczo
‑
rozwojowej przedsiębiorstw i sektora publicznego.
Rosnące gospodarcze znaczenie przemysłów kreatywnych
i wzrost przewagi konkurencyjnej Małopolski w tym sektorze.
Dalszy rozwój przedsiębiorstw sektora energetycznego, informa-
tycznego oraz nauk o życiu.
Pogorszenie warunków dla wykorzystania funduszy europejskich
w nowym okresie programowania (2014‑2020).
Infrastruktura regionu wiedzy
Mocne strony
Słabe strony
Wysoka liczba instytucji otoczenia biznesu.
Wysoki potencjał badawczy małopolskich szkół wyższych i innych
instytucji naukowych.
Wysoka, na tle kraju, aktywność naukowo‑badawcza małopolskich
instytucji naukowych w Programach Ramowych UE.
Akademia Górniczo‑Hutnicza w Krakowie koordynatorem węzła
CC Poland Plus
w ramach Wspólnoty Wiedzy i Innowacji projektu
KIC‑InnoEnergy
.
Wysoki poziom aktywności studenckiej (wymiana międzyuczelnia-
na, przedsiębiorczość akademicka).
Obecność jednostek badawczo‑rozwojowych międzynarodowych
koncernów.
Duża liczba osób zatrudnionych w przedsiębiorstwach funkcjonu-
jących w Krakowskim Parku Technologicznym.
Słabe powiazania sfery B+R i instytucji otoczenia biznesu
z przedsiębiorstwami.
Brak rzetelnych danych dotyczących efektów funkcjonowania in-
stytucji otoczenia biznesu.
Relatywnie niska wymiana międzynarodowa nauczycieli
akademickich.
Słabo wykrystalizowane klastry nowoczesnych technologii.
Słabo rozwinięty układ instytucjonalny w zakresie wsparcia przed-
siębiorstw w sferze wzornictwa przemysłowego.
Szanse
Zagrożenia
Identyfikacja i wsparcie kluczowych dla rozwoju regionu dziedzin
gospodarki (inteligentna specjalizacja regionu –
smart specialisiation
).
Zwiększenie wydatków na rozwój infrastruktury instytucji nauko-
wych nakierowanej na badania i upowszechnianie wiedzy, a nie
wyłącznie na dydaktykę.
Modyfikacja polityki wspierania sektora B+R w regionie w oparciu
o doświadczenia z lat 2007‑2012.
Podmiotowe, a nie wynikowe wspieranie instytucji otoczenia
biznesu.
Powiększanie się dystansu naukowego między województwem
małopolskim a mazowieckim i innowacyjnymi regionami zagranicz-
nymi, w tym w zakresie realizacji projektów badawczych i udziału
w programach wymiany naukowej.
Kadry w sektorze B+R
Mocne strony
Słabe strony
Znaczący, w skali krajowej, potencjał kadrowy w sektorze B+R.
Najwyższy w skali kraju wskaźnik liczby studentów szkół wyższych
na 10 tys. mieszkańców.
Znaczący potencjał w zakresie liczby absolwentów kierunków
inżynieryjno‑technicznych, informatycznych oraz biologicznych.
Niski i zmniejszający się w ostatnich latach potencjał kadrowy pra-
cowników naukowych w firmach.
Zmniejszająca się w ostatnich latach liczba pracowników
sektora B+R.
Model pracownika naukowego niemotywujący do kooperacji z sek-
torem gospodarczym.
Tab. 1. Potencjał dla rozwoju innowacji w Małopolsce: za i przeciw – (ciąg dalszy na stronie następnej)
Źródło: Program Strategiczny Regionalna Strategia Innowacji Województwa Małopolskiego 2013‑2020, UMWM, Kraków 25.06.2012, Zespół
redagujący: Tomasz Geodecki, Piotr Kopyciński, Łukasz Mamica, Marcin Zawicki, ekspert strategiczny Ewa Okoń‑Horodyńska, s. 17‑20.
